หญิงสาวที่หนีออกจากบ้าน

ที่ประเทศบราซิล มีเด็กสาวคนหนึ่งชื่อ คริสติน่า เธออาศัยอยู่ในชนบทเล็กๆ ที่ห่างไกลความเจริญ เธอเบื่อหน่ายกับชีวิตในชนบทและใฝ่ฝันถึงชีวิตในเมืองหลวง ริโอเดอจาเนโร เธอรู้สึกว่าพ่อแม่ที่คร่ำเคร่ง และควบคุมชีวิตเธออย่างเคร่งครัด ได้ขโมยความสุขของชีวิตไปจากเธอ

เช้าวันหนึ่ง เมื่อคุณแม่เข้าไปปลุกเธอที่ห้องนอน ก็ได้พบกับเตียงที่ว่างเปล่า คริสติน่าหายไป! แม่ของเธอรีบแพ๊คกระเป๋า นั่งรถโดยสารออกตามหาเธอทันที และเชื่อว่าคริสติน่าจะต้องหนีเข้าไปในเมืองหลวงแน่ๆ ระหว่างทาง คุณแม่เดินเข้าไปในร้านถ่ายเอกสาร และเอารูปของตัวเองไปถ่ายสำเนาเป็นจำนวนมาก พร้อมเขียนข้อความตามให้ลูกกลับบ้าน

เมื่อถึงเมืองหลวง คุณแม่ผู้นี้ก็ตระเวนแปะแผ่นป้ายรูปภาพตัวเองพร้อมข้อความไปทั่วเมือง เธอเที่ยวตามหาลูกสาว แต่ก็ไม่พบเลย จนในที่สุดเธอต้องเดินทางกลับด้วยความเหนื่อยอ่อน และนั่งร้องไห้ไปบนรถโดยสารตลอดการเดินทางกลับ

หลายเดือนต่อมา คริสติน่า ค่อยๆ เดินอย่างอ่อนแรงขึ้นไปตามบันไดของโรมแรมแห่งหนึ่ง นัยตาที่เคยสดใสของวัยสาว บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความเศร้า อิดโรยและความเจ็บปวด ชีวิตในเมืองไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิด เธอพบการหลอกลวงและถูกทำร้าย เธอเคยคิดจะกลับบ้านนับครั้งไม่ถ้วน เธอคิดถึงอ้อมแขนที่ปลอดภัยและอบอุ่นของแม่ แต่เธอคิดว่า “มันคงสายไปเสียแล้วที่จะหันกลับบ้าน”

ทันใดนั้น สายตาของเธอก็กวาดไปเห็นแผ่นป้ายที่แปะไว้ ผู้หญิงในภาพนั้น คือ แม่ของเธอเอง ตาของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจปนกับความรู้สึกผิด เธอค่อยๆ เดินไปแกะแผ่นป้ายนั้นออกมาอ่าน ข้อความในแผ่นป้ายนั้นเขียนว่า “ไม่ว่าลูกจะทำอะไรลงไป ไม่ว่าลูกจะเปลี่ยนไปอย่างไรก็ตาม มันไม่สำคัญ! โปรดกลับบ้านเถิด”

ที่มา:  Max Lucado

พระเจ้าก็ทำเช่นนั้นกับลูกของพระองค์ที่ทำผิด หลงหายไป หรือกำลังจมอยู่กับการปรักปรำ

คลังภาพ:  Khachik Simonian on Unsplash

ออกแบบภาพ:  Mantana