57 เซ็นต์

“หนูอดเรียนรวีฯ”

ศบ.ที่โบสถ์เล็กๆ แห่งหนึ่งเจอเด็กหญิงสภาพมอมแมมสกปรกยืนร้องไห้อยู่หน้าโบสถ์ เพราะโบสถ์เต็ม เข้าไปไม่ได้

เขาจึงจูงเธอเข้าไปหาที่นั่งเรียนชั้นรวีฯ ให้เธอ เด็กน้อยซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก …คืนวันนั้น ขณะที่เธอกำลังเข้านอน เธอคิดถึงเด็กอื่นๆ อีกจำนวนมาก ที่ไม่มีโอกาสได้เข้าโบสถ์ไปเพื่อนมัสการพระเจ้า…

สองปีต่อมา เด็กหญิงคนนี้ป่วยหนัก และเสียชีวิตลงในห้องเช่าซอมซ่อของตึกเก่าๆ

พ่อแม่ของเธอได้ขอให้ศบ.คนนั้นซึ่งได้กลายมาเป็นเพื่อนของลูกสาวตั้งแต่คราวนั้น มาช่วยจัดการสิ่งต่างๆ ให้เด็กหญิงคนนี้เป็นครั้งสุดท้าย

ขณะที่ศบ.กำลังอุ้มร่างเล็กๆ ที่น่าสงสารของเธอขึ้น ได้มีกระเป๋าสตางค์เก่าๆ ขาดๆ ใบหนึ่งหล่นลงมา ในนั้นมีเศษเงิน 57 เซ็นต์ พร้อมลายมือหวัดๆ เขียนว่า “เงินนี้หนูขอถวายเพื่อสร้างโบสถ์ให้ใหญ่ขึ้น เพื่อเด็กๆ จะมาเรียนรวีฯ ได้มากขึ้น”

เธอได้ใช้เวลาสองปีเก็บออมเงินจำนวน 57 เซ็นต์นี้ด้วยความรัก

น้ำตาของศบ.ไหลอาบแก้ม และเขารู้ว่าเขาต้องทำอะไรกับเรื่องนี้ซักอย่าง

เขาเล่าเรื่องราวความรักและความเสียสละของเด็กหญิงคนนี้ให้ทีมงานโบสถ์ฟัง และต่อมาหนังสือพิมพ์รู้เรื่องนี้เข้า จึงนำไปตีพิมพ์และปรากฏว่ามีนักธุรกิจรายหนึ่ง ซึ่งเป็นคนที่เคยเสนอขายที่ดินผืนหนึ่งเพื่อสร้างอาคารใหม่โบสถ์ในราคาจำนวนหนึ่ง แต่โบสถ์ไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น เมื่อเขาอ่านเจอเรื่องของเด็กหญิงคนนี้ เรื่องอัศจรรย์ก็เกิดขึ้น

เขายอมขายที่ดินให้โบสถ์ในราคา 57 เซ็นต์

จากความรักของเด็กหญิงคนนี้ ที่คิดถึงผู้อื่นด้วยใจเสียสละ ก่อให้เกิดจำนวนเงินที่งอกเงยและนำพระพรมาสู่คนอีกมากมาย

ถ้าคุณได้ไปเมืองฟิลาเดลเฟีย  คุณจะได้เห็นโบสถ์เท็มเพิลแบ๊บติสต์ ซึ่งจุคนได้ 3,300 ที่นั่ง และมหาวิทยาลัยเท็มเพิล ซึ่งมีนักศึกษาหลายร้อยคน อีกทั้ง โรงพยาบาลสะมาเรียใจดีและตึกรวีฯ ซึ่งมีครูรวีฯ หลายร้อยคนทำงานอยู่…ไม่มีเด็กสักคนเดียวในละแวกนั้นที่ถูกทิ้งไว้ภายนอกในเวลาเรียนรวีฯ อีกต่อไป…

ในห้องหนึ่งของตึกนี้มีภาพใบหน้าหวานๆ ของเด็กหญิงซึ่งเก็บสะสมเงิน 57 เซ็นต์  ด้วยความเสียสละ ผู้ได้ก่อให้เกิดตำนานประวัติศาสตร์อันน่าประทับใจนี้แขวนคู่กับภาพศบ.ผู้ใจดีของเธอนั้นเอง

สิ่งอัศจรรย์อย่างหนึ่งบนโลกนี้คือ เราทุกคนมีความรักมากเพียงพอที่จะให้ออกไปได้โดยไม่จำกัด และมันจะสร้างสิ่งอัศจรรย์อย่างอื่นๆ ตามมา

ภาพโดย Unsplash