ผู้พิชิต หรือผู้พิทักษ์

“บางทีการได้มองเห็นสิ่งที่ไม่ได้คิดไว้ในใจ หรือไม่ได้คาดหวังเอาไว้ ก็อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้ และมันก็สวยไปอีกแบบจริงๆ บางครั้งพระเจ้าก็อยากให้เราได้อยู่ในพื้นที่ใหม่ๆบ้าง ได้เห็นสิ่งที่ไม่ได้คาดคิดบ้าง ได้เรียนรู้เรื่องราวที่ไม่ได้เตรียมตัวเอาไว้ เพื่อให้เรารู้ว่าโลกนี้มันกว้างใหญ่เกินกว่าที่เราจะเรียนรู้ภายในชีวิตเดียว เราเป็นเพียงแค่คนตัวเล็กๆบนโลกใบนี้เท่านั้น”

ก่อนที่ดอยหลวงเชียงดาวจะเปิดให้ประชาชนทั่วไปได้เข้าไปท่องเที่ยวเยี่ยมชมในระยะเวลาสั้นๆ คือตั้งแต่วันที่ 1 พ.ย. 2022 ถึงวันที่ 31 ม.ค. 2023 ผมได้มีโอกาสร่วมทริปเดินทางกับผู้บริหาร และทีมงานของบริษัท Bertram ที่เป็นบริษัทผู้ให้การสนับสนุนจัดทำนิทรรศการประชาสัมพันธ์เรื่องราวของพื้นที่สงวนชีวมณฑลเชียงดาว ซึ่งได้รับการรับรองอย่างเป็นทางการแล้วว่าให้เป็นพื้นที่สงวนชีวมณฑลแห่งใหม่ของโลก ให้เราเข้าไปสัมผัส และเยี่ยมชมความงดงามสดชื่นของดอยหลวงเชียงดาวแห่งนี้ เป็นหนึ่งในการทรงสร้างของพระเจ้าที่มีความสวยงามอย่างมาก มีระยะทางในการเดินขึ้นเขาครั้งนี้กว่า 8.5 กิโลเมตร หรือประมาณ 25,500 ก้าว มีความสูงจากระดับน้ำทะเลถึง 2,225 เมตร อาจกล่าวได้ว่าสูงราวๆตึก 740 ชั้น ใช้เวลาในการเดินขึ้นไปทั้งหมดเกือบ 6 ชั่วโมงเต็ม

วัตถุประสงค์ของการขึ้นไปบนยอดดอยหลวงเชียงดาวในครั้งนี้ก็เพื่อสร้างความตระหนักให้เราทุกคนเห็นคุณค่า และความสำคัญของพื้นที่ ที่มนุษย์ สัตว์ และธรรมชาติได้อาศัยอยู่ร่วมกันอย่างยั่งยืนในพื้นที่ที่ประเมินค่าไม่ได้แห่งนี้ รวมถึงเข้าใจน้ำพระทัยของพระเจ้าถึงเหตุผลที่ว่า เหตุผลใดที่เราควรจะต้องอารักขาสิ่งที่เป็นการทรงสร้างของพระเจ้าอย่างดี

“อารักขา มากกว่าการปกป้อง คือการดูแลอย่างรับผิดชอบ”

คนมากมายพยายามจัดการทรัพย์สินของตัวเองให้ถูกใช้อย่างเกิดประโยชน์หลังจากที่พวกเขาจากโลกนี้ไป มีการแต่งตั้งผู้จัดการกองมรดก เขียน ร่างพินัยกรรม และบางคนก็แต่งตั้งมูลนิธิเพื่อให้แน่ใจว่าทรัพย์สินของพวกเขาจะถูกนำไปใช้ในวัตถุประสงค์ที่ดี การกระทำแบบนี้เราอาจเรียกได้ว่าการเป็นผู้ “อารักขา” ที่ดี แต่จริงๆแล้วพระเจ้าไม่ได้เรียกเรามาเพื่อให้เรามาอารักขาเพียงเพราะทรัพย์สินเงินทองที่มีอยู่ในมือเราเท่านั้น แต่เรียกเราให้มาครอบครองโลกใบนี้ ถ้าเราได้อ่านใน ปฐก.1:28 ก็จะพบน้ำพระทัยของพระเจ้าที่กล่าวถึงเรื่องเหล่านี้

ถ้าเราจะมาขยายความคำว่า “อารักขา” ในความหมายตามพจนานุกรมก็คือ การปกป้อง การดูแล และการคุ้มครอง แต่ถ้าเราค้นหาในพระคัมภีร์ (พระคัมภีร์ไทย ฉบับ 1971) ก็จะปรากฏเรื่องราวดังข้อต่อไปนี้

สดุดี 121:7 : พระเจ้าจะทรงอารักขาท่านให้พ้นภยันตรายทั้งสิ้น พระองค์จะทรงอารักขาชีวิตของท่าน

สดุดี 121:4 : ดูเถิด พระองค์ผู้ทรงอารักขาอิสราเอล จะไม่ทรงหลับสนิทหรือนิทรา

สดุดี 121:8 : พระเจ้าจะทรงอารักขาการเข้าออกของท่าน ตั้งแต่กาลบัดนี้สืบไปเป็นนิตย์

1 โครินธ์ 4:2 : ฝ่ายผู้อารักขาเหล่านั้นต้องเป็นคนที่ไว้วางใจได้ทุกคน

อิสยาห์ 31:5 : เหมือนนกบินร่อนอยู่ ดั่งนั้นแหละพระเจ้าจอมโยธา จะทรงอารักขาเยรูซาเล็ม พระองค์จะทรงอารักขาและช่วยกู้ พระองค์จะทรงเว้นเสีย และช่วยชีวิต

สดุดี 121:3 : พระองค์จะไม่ให้เท้าของท่านพลาดไป พระองค์ผู้ทรงอารักขาท่านจะไม่เคลิ้มไป

สดุดี 121:5 : พระเจ้าทรงเป็นผู้อารักขาท่าน พระเจ้าทรงเป็นที่กำบังที่ข้างขวามือของท่าน

สดุดี 97:10 : ท่านผู้ที่รักพระเจ้า ก็เกลียดชังความชั่ว พระองค์ทรงอารักขาชีวิตธรรมิกชนของพระองค์ พระองค์ทรงช่วยกู้เขาจากมือของคนอธรรม

อิสยาห์ 30:3 : เพราะฉะนั้น การอารักขาของฟาโรห์ จะกลับเป็นความอับอายของเจ้า และที่กำบังในร่มเงาของอียิปต์กลับเป็นที่ขายหน้าของเจ้า

1 โครินธ์ 4:1 : ให้ทุกคนถือว่าเราเป็นคนรับใช้ของพระคริสต์ และเป็นผู้อารักขาสิ่งล้ำลึกของพระเจ้า

อิสยาห์ 30:2 : ผู้ออกเดินไปยังอียิปต์ โดยไม่ขอคำปรึกษาของเรา เพื่อจะไปลี้ภัยในความอารักขาของฟาโรห์ เพื่อจะหาที่กำบังในร่มเงาของอียิปต์

2 ซามูเอล 19:5 : โยอาบก็เข้ามาในพระราชวังทูลว่า <<วันนี้ฝ่าพระบาทได้ทรงกระทำให้ข้าราชการ ทั้งสิ้นของฝ่าพระบาท ผู้ซึ่งวันนี้ได้อารักขาพระชนม์ของฝ่าพระบาท ทั้งราชบุตรและราชธิดาและชีวิตของบรรดามเหสี และสนมทั้งหลายของฝ่าพระบาทให้เขาได้รับความละอาย

2 พงศาวดาร 25:24 : และพระองค์ทรงริบทองคำ และเงินทั้งหมด และเครื่องใช้ทั้งสิ้นซึ่งพบในพระนิเวศของพระเจ้า ในความอารักขาของโอเบดเอโดม ทั้งคลังทรัพย์ของสำนักพระราชวัง พร้อมกับคนประกันด้วย และพระองค์เสด็จกลับไปยังสะมาเรีย

เอสเธอร์ 2:3 : และขอพระราชาทรงแต่งตั้งเจ้าหน้าที่ทุกมณฑล แห่งราชอาณาจักรของพระองค์ ให้หาหญิงพรหมจารีสาวงามมายังฮาเร็มในสุสาเมืองป้อม ให้อยู่ในอารักขาของเฮกัยขันทีของพระราชาผู้ดูแลสตรี และขอประทานเครื่องประเทืองผิวสำหรับหญิงเหล่านั้น

เอสเธอร์ 2:8 : เมื่อรับสั่งของพระราชา และกฤษฎีกาของพระองค์ประกาศออกไป และเมื่อเขารวบรวมหญิงสาวทั้งหลายเข้ามาในสุสาเมืองป้อม เอสเธอร์ก็ถูกนำเข้ามาไว้ในราชสำนัก อยู่ในอารักขาของเฮกัยผู้ดูแลสตรี

เอสเธอร์ 2:14 : เธอเข้าไปเฝ้าเวลาเย็น และในเวลาเช้าเธอกลับออกมาใน ฮาเร็มที่สองในอารักขาของชาอัชกาส ขันทีของพระราชาผู้ดูแลนางห้าม เธอไม่ได้เข้าไปเฝ้าพระราชาอีก นอกจากพระราชาจะพอพระทัยในเธอ และทรงเรียกชื่อเธอให้เข้าเฝ้า

จากข้อพระคัมภีร์ดังกล่าวพอจะสรุปสั้นๆให้เข้าใจเกี่ยวกับการ “อารักขา” คือ

การปกป้อง ดูแล และคุ้มครอง อะไรก็ตามที่เราได้รับมา หรือได้รับมอบหมายมาจากพระเจ้า ให้ดีที่สุด เกิดผลที่สุดตามวัตถุประสงค์ ไม่ว่าจะเป็น ชีวิต ของมีค่า ธรรมชาติ คริสตจักร มนุษย์ สิ่งแวดล้อม บ้านเมือง จังหวัด ประเทศ โลก ความสัมพันธ์ และทรัพย์สินเงินทอง

ถ้าผู้อ่านท่านใดสามารถตีความให้กว้างกว่านี้ก็สามารถเสนอเข้ามาได้ เพื่อเป็นการแบ่งปันความคิดเห็น และขยายมุมมองให้ทุกคนได้มีปัญญามากขึ้น ก็อารัมภบทกันมาพอสมควร คิดว่าผู้อ่านคงเห็นภาพ และเริ่มทำความเข้าใจกับคำว่า “อารักขา” มาได้บ้างแล้ว

ทีนี้ ผมขอนำประสบการณ์เรื่องราว รวมถึงบรรยากาศสวยๆมาแบ่งปันให้ทุกท่านนะครับ

“ก้าวแรกขึ้นดอยหลวงเชียงดาว”

ก่อนจะก้าวขึ้นดอยหลวง เราจะต้องมาทำความเข้าใจกับเจ้าหน้าที่ ทั้งภาครัฐ คนที่มีจิตอาสา รวมถึงผู้ที่เป็นคนดูแลท้องที่นั้น มาพูด และเล่าให้ฟังถึงเรื่องราวต่างๆของดอยหลวงเชียงดาว โดยเริ่มจากประโยคที่มาปลุกจิตสำนึกของทุกคนในทริปนี้มากๆนั่นก็คือ การมาเยือนที่นี่ เราทุกคนคือนักศึกษา ไม่ใช่นักท่องเที่ยว เรามาเพื่อพิทักษ์ ไม่ได้มาเพื่อพิชิต แบกอะไรมา ก็ให้แบกกลับ เราจะไม่ทิ้งอะไรไว้ “เก็บ” แค่ภาพถ่าย “ทิ้ง” ไว้แค่รอยเท้า วิธีคิดแบบนี้คือแนวคิดของการ ดูแล ปกป้อง และคุ้มครอง อย่างแท้จริง

และสำหรับการสร้างจิตสำนึกที่ดี ก็จะมีการประทับตราสแตมป์โดยให้เราเลือกกันเองว่า เราต้องการจะเป็นผู้พิชิต หรือผู้พิทักษ์ โดยอันนึงเป็นผู้พิชิต และอีกอันนึงเป็นผู้พิทักษ์

ถ้าต้องการเป็นผู้พิทักษ์ ก็ให้เราเลือกตราประทับอันซ้าย จะเห็นได้ว่าเราผู้เป็นแขกมาเยี่ยมเยียนพื้นที่นั้นจะถูกรายล้อมไปด้วยธรรมชาติ และสิ่งมีชีวิตอย่างกลมกลืน ดื่มด่ำกับความสวยงาม และการทรงสร้างของพระเจ้า ไม่ทำลาย ไม่ทิ้งสิ่งของแปลกปลอมเอาไว้ ในอีกทางหนึ่งคือถ้าเราเลือกตราประทับอันขวาก็เป็นการแสดงเจตนารมณ์ที่จะบ่งบอกว่าเรามาพิชิตยอดเขาโดยใช้ธรรมชาติ และสิ่งมีชีวิตส่งเสริมให้เราไปถึงยอดนั้นให้ได้

การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์จึงเป็นแนวความคิดตามหลักการของพระคัมภีร์ที่เราควรปลูกฝังให้กับทุกคน โดยเฉพาะตัวเราเอง เพราะเป็นการทำให้การทรงสร้างได้รับการครองครอง และดำรงอยู่ตามวัตถุประสงค์ของพระเจ้าอย่างแท้จริง

จริงอยู่ที่มีคนเคยบอกไว้ว่าการอยู่บนโลกนี้มันเป็นเรื่องชั่วคราว ใช้ชีวิตให้เต็มที่ไปเลย พิชิตทุกขุนเขา ท้องฟ้า แม่น้ำ และผืนทะเล แต่การเป็นเรื่องชั่วคราวนั้นเป็นแค่ชั่วคราวของเรื่องราวชีวิตเราแต่ละคนเท่านั้น ใจความสำคัญก็คือเรายังคงต้องส่งต่อความสวยงาม ของสิ่งมีชีวิต และธรรมชาติเหล่านี้ไปยังคนรุ่นถัดไปอีก ไม่ใช่ให้หมดสิ้นที่รุ่นของเรา

หลังจากที่เราได้ฟังเจตนารมณ์ของเจ้าหน้าที่และบุคคลที่เกี่ยวข้องทั้งหมดแล้ว เราก็ร่วมรับประทานอาหารมื้อเบาๆให้พออิ่ม และกลับเข้าที่พักที่อยู่ท่ามกลางธรรมชาติ ต้นไม้ และความเย็น 20 องศา เพื่อนอนเอาเรี่ยวแรงไปเดินขึ้นดอยหลวงในวันรุ่งขึ้น

ด้วยความที่ 2 ปีที่ผ่านมาเราเผชิญกับการปิดเมืองเนื่องจากโควิด ทำให้หลายโรงแรม และที่พักต่างๆถูกปล่อยทิ้งร้างไปนาน การกลับมาครั้งนี้เราก็ได้สัมผัสถึงความสดชื่นของธรรมชาติ ต้นไม้ และกลิ่นดินที่พร้อมต้อนรับทุกคนที่เดินทางมา ที่นี่เต็มไปด้วยความเขียวสด และเย็นสบาย

เราเข้านอนกันตั้งแต่ 21:00 ฟ้ามืดสนิท อากาศเย็นสบาย และได้ยินเสียงจั๊กจั่นร้องทั้งคืน จากนั้นต้องตื่นตี 5 เพื่อจะต้องขึ้นรถไปที่ทางขึ้นดอยหลวงเชียงดาว ใช้เวลาเดินทางจากที่พักประมาณ 45 นาทีบนหลังรถกระบะ ลมช่วงเช้ามืดในอุณหภูมิกว่า 18 องศา ที่ปะทะเข้าหน้าก็ทำให้หน้าช้าไปขณะหนึ่งเหมือนกัน

เมื่อเดินทางถึงที่หมายแล้ว ก่อนเริ่มเดินทางเราก็ต้องเติมพลังกันก่อน โดยอาหารมื้อเช้าก่อนเดินทางขึ้นไปยอดเขาเชียงดาว ทางเจ้าหน้าที่ก็ได้จัดมื้ออาหารที่มีพลังงานสูง เรียกได้ว่ารับประทานกันโดยไม่ต้องกลัวอ้วนกันเลย เพราะล้วนแต่เป็นอาหารที่ให้พลังงานสูง เช่นข้าวเหนียวหมูเป็นต้น ทั้งนี้ก็เพื่อจะต้องเตรียมร่างกายให้สามารถเดินทางชัน และไกลได้อย่างมีประสิทธิภาพ

หลังจากรับประทานอาหารเช้าจนอิ่มที่สุดเท่าที่จะอิ่มได้ เราก็มารับฟังกติกา และการเดินทางบนเส้นทางนี้กับเจ้าหน้าที่ที่เดินร่วมไปกับเราด้วยกันอีกครั้ง ซึ่งโทรศัพท์มือถือของเรามีความจำเป็นที่จะช่วยให้การเดินทางครั้งนี้สนุกขึ้น โดยหัวข้อที่เราควรศึกษาและเตรียมตัวทำตามมีดังนี้

เราจะเห็นว่ามีการให้ Download App ด้วย ทั้งนี้ก็เพื่อจะทำให้เรา Scan แต่ละหมุดที่อยู่ตามเส้นทาง เพื่อเรียนรู้ความเป็นมาเป็นไปของพื้นที่นั้นๆ ได้ทั้งความรู้ และความเพลิดเพลินระหว่างการเดินทางขึ้นดอยหลวง

นักศึกษาธรรมชาติทุกท่านที่จะเข้าศึกษาธรรมชาติที่ดอยหลวงเชียงดาวในฤดูกาล 2022 นี้เป็นต้นไป จะต้องดาวน์โหลด Offline Application “Doi Chiang Dao Biosphere” ไว้ในโทรศัพท์มือถือ ก่อนวันออกเดิน โดยสามารถดาวน์โหลดได้จากลิงค์

สำหรับ iOS: Download app on App Store
สำหรับ Android: Download app on Google Play

“มหัศจรรย์ดอยหลวงเชียงดาว พื้นที่สงวนชีวมณฑลขององค์การยูเนสโกแห่งใหม่ในประเทศไทย”

เป็นโครงการออกแบบนวัตกรรมเพื่อสังคมและสิ่งแวดล้อม Offline application ที่ต้องดาวน์โหลดไว้ก่อนเข้าพื้นที่ ตอบโจทย์เส้นทางศึกษาธรรมชาติดอยหลวงเชียงดาวที่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ โดยจะมีจุดติดตั้งฐานสแกน QR CODE ไว้จำนวน 28 ฐานตลอดเส้นทางจนถึงยอดดอยหลวงเชียงดาว

เพื่อช่วยให้นักศึกษาธรรมชาติทุกคนได้เรียนรู้ เข้าใจ เคารพ ซาบซึ้งกับคุณค่าความหลากหลายทางนิเวศน์ระหว่างทาง และสวนดอกไม้นานาพรรณหนึ่งเดียวในโลกของเจ้าหลวงคำแดง เทพอารักษ์ใหญ่แห่งล้านนาบนยอดดอยหลวงเชียงดาว

ขั้นตอนการใช้ DOI CHIANG DAO BIOSPHERE APPLICATION

1. ดาวน์โหลด Application จากลิงค์ไว้ในโทรศัพท์มือถือก่อนวันออกเดิน

2. ณ ที่ทำการหน่วยพิทักษ์ป่าขุนห้วยแม่กอก (เด่นหญ้าขัด) เปิดใช้ application โดยการใส่ชื่อและรหัส 4 ตัวสุดท้ายของรหัสอบรม

3. เริ่มสแกน QR Code จากฐาน QR Code ที่ 00 บริเวณก่อนทางขึ้นไปยังป้ายเส้นทางศึกษาธรรมชาติดอยหลวงเชียงดาว

4. สแกน QR Code ระหว่างทาง พยายามมองหาฐาน QR Code จำนวน 28 จุด ตามแผนที่ใน application เพื่อเรียนรู้เรื่องราวระหว่างทาง

5. การสแกนแต่ละ QR Code จะได้ 1 คะแนนสะสม เมื่อสะสมได้ 20 คะแนนเป็นต้นไป จะได้รับวีซ่า 2022 เป็นรางวัลสำหรับนักศึกษาธรรมชาติตั้งใจเรียนรู้ และใช้เป็นส่วนลดเล็กๆ น้อยๆ กับร้านค้าในเชียงดาวที่ร่วมด้วย

6. หากพลาดสแกน QR Code จุดใด สามารถสแกนใหม่ตอนเดินกลับได้

7. หากใครไม่ได้ขึ้นยอดดอยหลวง อยู่ที่ QR 24 ลานกางเต๊นท์อ่างสลุง สามารถกดอ่าน “บทสรุปแห่งการเดินทาง” ได้เลย

เมื่อเราได้รับคำอธิบายเข้าใจจนพร้อมเดินทางแล้ว สิ่งที่เราลืมไม่ได้เลยคือ “ลูกหาบ” ผู้ช่วยแสนดีมีพระคุณที่จะช่วยแบกภาระหนักทั้งปวงขึ้นไปบนยอดดอยนั้น ไม่ว่าจะเป็นถุงนอน เต๊นท์ ข้าวสารอาหารแห้ง อาหารเปียก เสื้อผ้า และเครื่องดำรงชีวิตของเราทั้งหมด เหลือไว้แต่สิ่งที่จำเป็นต่อการเดินทางเท่านั้น เช่นน้ำ และถุงเก็บปัสสาวะ อุจจาระ ยาดม ยาหม่อง เป็นต้น เราต้องประเมินกำลังของเราให้ดีก่อนคิดจะแบกสิ่งของเหล่านั้นขึ้นไปด้วย

บางทีเราก็แอบคิดนะว่าการใช้ชีวิตบนโลกใบนี้เราแบกอะไรไว้บ้าง บางเรื่องเราแบกโดยที่ไม่จำเป็นต้องแบก ถ้าเรามานั่งคิดดีๆ เรามีเวลาอยู่ไม่นาน เราแบกสิ่งที่จำเป็นเท่านั้นก็พอแล้ว เดินท่องโลกแบบเบาๆแล้วใช้ชีวิตบนโลกใบนี้แบบเพลินๆ บนโลกใบนี้ซึ่งมันคือบ้านหลังใหญ่ของผมนั่นเอง Enjoy Life นะครับ

แล้วเวลานี้ก็มาถึงคือการเริ่มเดินตั้งแต่ก้าวแรกไปอีก 8.5 กิโลเมตร ยอมรับว่าทั้งตื่นเต้น สนุก ท้าทาย และกลัวอยู่ไม่น้อย พร้อมแล้วไปกันเลย

ตลอดเส้นทางเราจะพบสังคมพืชกึ่งอัลไพน์ ที่เชื่อมโยงกันและกัน ตลอดเส้นทางมีความชื้น และความสดชื่นในเวลาเดียวกัน

ทางเดินช่วงเช้า สายๆ ทำให้มีแสงแดดอุ่นๆส่องเข้ามาพอดีๆ เพิ่มสีสันของการเดินทาง ลืมความง่วงไปเลยครับ และการหยิบกล้องตัวโปรขึ้นมาเก็บภาพไว้เป็นความทรงจำก็ทำให้เพลิดเพลิน และโดยเฉพาะมีเพื่อนร่วมเดินกันหลายๆคนก็ยิ่งทำให้เราเหนื่อยน้อยลง หรือบางคนอาจจะเหนื่อยมากขึ้นเพราะพูดไม่หยุดเลย เล่าทั้งประสบการณ์ที่เคยเจอ มุมมองต่อธรรมชาติ และมุกตลกนานาเรื่องราว สร้างความบันเทิงไปอีกระดับ

บางเส้นทางก็เจอต้นไม้หนาแน่นมาก เต็มไปด้วยความชื้น แต่บางเส้นทางก็โปร่งใส ทำให้มองเห็นภูเขาที่สะท้อนกับแสงของดวงอาทิตย์ ทำให้เรามองเห็นความยิ่งใหญ่ของพระเจ้ามากยิ่งขึ้นไปอีก ความจริงอย่างนึงคือ ความสว่างทำให้เรามองเห็นความยิ่งใหญ่ของพระเจ้า เพราะมันสะท้อนความจริง ความรัก และความเมตตาของพระองค์ พาชีวิตของเรามาอยู่ในความสว่างนะครับ

ต้นไม้ และดอกไม้นานาพันธุ์ สะท้อนความเข้าใจเรื่องบุคลิกของพระเจ้าว่าพระองค์ทรงประกอบไปด้วยความอ่อนโยน ความสุภาพ และการใส่ใจทุกการแต่งแต้มของสีสันลงไปบนสิ่งมีชีวิตต่างๆ เชื่อไหมว่า บางจังหวะที่เราได้เดิน ก็มีลมเย็นๆพัดมาโดนแก้มของเรา พร้อมการโบกไหวของดอกไม้ ราวกับว่าสิ่งเหล่านั้นกำลังพูดคุยกับเรา ต้อนรับเรา และอยากสนทนาทักทายปราศรัยอย่างมีมิตรไมตรีกับเรา นี่แหละที่เขาเรียกว่า “สิ่งมีชีวิต”

สิ่งมีชีวิตหลายชนิดปรากฏตัวระหว่างทางให้เราได้เห็น บางเส้นทางเดินที่เราเดินเงียบๆคนเดียวก็รู้สึกเหมือนกับว่าพวกเขาตั้งใจเดินทางมาต้อนรับผู้พิทักษ์อย่างเราๆ มาแสดงความยินดี ท่าทางการกินอาหารที่น่ารัก และพวกเขาก็ยังรู้สึกปลอดภัยเมื่อพวกเราเยี่ยมเยียน สัมผัสได้จริงๆเลยว่าเขาอุ่นใจ ปลอดภัย และมีไมตรี

สิ่งที่รู้สึกแปลกใจ และรู้สึกดีมากๆก็คือ ที่แห่งนี้ไม่มีขยะให้เห็นเลยแม้สักชิ้นเดียว เป็นการยืนยันว่าบุคคลที่ดูแล รวมถึงนักท่องเที่ยวที่เคยมาที่นี่ต่างก็ตั้งใจ และเตรียมตัวมาอย่างดีเพื่อที่จะมาเป็นผู้พิทักษ์ มาดูแล มาปกป้อง และรักษา พระเจ้าคงพอพระทัยอย่างมากที่ไม่มาทำลายความตั้งใจที่อุตส่าห์สรรสร้างมาอย่างดีเพื่อให้มาดูแลมนุษย์

ยิ่งเดิน ยิ่งเพลิน ยิ่งได้ใคร่ครวญถึงชีวิต ทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา และนึกถึงอนาคตที่พระเจ้าเป็นเจ้าของเวลาเหล่านั้นด้วย เราได้อยู่ใกล้ชิดธรรมชาติมากที่สุดในรอบปี ความสุขุม สติ และสมาธิ ก็ทำให้เรา Focus พระเจ้าได้ชัดเจนขึ้นไปอีก

ถ้าได้มาเห็นด้วยตัวเอง ทุกภูเขาที่สะท้อนกับแสงอาทิตย์ ก็ตรึงความรู้สึกให้เราสัมผัสถึงความยิ่งใหญ่ของพระเจ้าจริงๆ บางภาพกดชัตเตอร์ครั้งเดียว ไม่ต้องประดิษฐ์มากก็สวยแล้ว ธรรมชาติที่นี่เป็นแบบนั้นจริงๆครับ

การได้เดินเป็นขบวนทำให้เราได้พูดคุย และแลกเปลี่ยนความคิดเรื่องธรรมชาติ วิธีคิดที่จะทำให้โลกนี้น่าอยู่ยิ่งขึ้น รวมถึงประสบการณ์ดีๆของแต่ละคน ทำให้การเดินถึงแม้จะไกล ชัน หนาวบ้าง ร้อนบ้าง เป็นเรื่องที่ง่ายถึงเป้าหมายได้เร็วขึ้น

ความสุขจริงๆอาจจะไม่ได้หมายถึงการได้พิชิตสถานที่ แต่เป็นการเรียนรู้ และเป็นนักศึกษาระหว่างทางเดิน ซึ่งจริงๆความสุขมันคงจะซุกซ่อนอยู่ละแวกนั้นแหละ พระเจ้าคงมีพระทัยที่ได้สร้างสิ่งเหล่านี้มาเพื่อให้เราได้ดูแล และในขณะเดียวธรรมชาติก็คงจะดูแลเรากลับเช่นกัน

หลังจากที่เราได้เดินไปสักพักก็พบว่าแถวการเดินเริ่มห่างกันมากขึ้น แถวแตก แรงเริ่มหมด บางคนก็ต้องการปลดทุกข์ บางคนเริ่มหิวน้ำ บางคนก็เมื่อยขา แขน หิว เราก็จะเริ่มเห็นการช่วยเหลือเกื้อกูล แบ่งปัน และให้กำลังใจกันในระหว่างทางนั้น

ไม่นานนักเราก็ได้นั่งพักทานอาหารมื้อเล็กๆ จนหายเหนื่อย เมื่อได้พักจนเรี่ยวแรงเริ่มกลับคืนมา เราก็ออกเดินทางกันต่อ แต่ต้องยอมรับว่าครึ่งหลังจากนี้เราเดินกันช้าลงกว่าตอนแรกมาก เนื่องจากความล้า และความชันที่ยิ่งมากยิ่งขึ้น ความเย็นก็ยิ่งเข้ามาปกคลุมเรามากขึ้นอีก ซึ่งเป็นความเย็นที่มาจากธรรมชาติ ป่าเขา บางจุดแทบจะมองไม่เห็นแสงอาทิตย์เลย เพราะถูกป่าไม้บดบัง แต่ก็สวยและกลมกลืนไปอีกแบบหนึ่ง

ในที่สุดก็ถึงยอดดอยหลวงเชียงดาว ต้องบอกว่าเฮือกสุดท้ายจริงๆ แต่ในความเหนื่อยนั้นเมื่อขึ้นมาถึงข้างบนก็พบว่าเราถึงจุดหมายด้วยขาเราจริงๆ และระหว่างทางเราก็ไม่ได้ทำลายธรรมชาติเลยซักนิดเดียว ไม่ทิ้ง ไม่เด็ด ไม่หัก และไม่ฆ่า และพบเพื่อนๆหลายคนขึ้นมาถึงแล้วนั่งพักอยู่ในเต๊นท์ ยืดเส้นสายสบายตัว บนยอดนั้นลมพัดตลอดเวลา ทั้งแรงและเบา อุณหภูมิ 14 – 19 องศา

และก็ต้องขอบคุณพระเจ้า และทีมงาน Staff ที่เป็นเรี่ยวแรงในการกางเต๊นท์ให้เราเป็นที่เรียบร้อย เราสามารถเลือกได้เลยว่าจะนอนเต๊นท์ไหนดี

และเราก็เลือกเต๊นท์ที่อยู่ไกลที่สุดเนื่องจากเรามาช้าที่สุด เพราะมัวแต่เก็บภาพมาให้พี่น้องทุกคนได้อ่านได้ดูในบทความนี้

แต่การขึ้นดอยหลวงยังไม่จบเพียงแค่นั้น ถ้าต้องเห็นวิวจากจุดที่สูงที่สุดจะต้องขึ้นไปอีกประมาณ 30 นาทีจากที่พัก ซึ่งเป็นทางที่ชัน และต้องใช้ความระมัดระวังสูง รวมถึงความกดอากาศก็เริ่มเปลี่ยน อุณหภูมิก็เปลี่ยนเร็วมาก ลมก็แรงอีก แต่ก็ยังมีคนกว่า 80% ของทริปนี้เลือกที่จะไปต่อ เพียงเพื่อให้ได้เห็นวิว และดวงอาทิตย์บนจุดสูงสุดนั่นเอง

ยิ่งขึ้นไป ก็ยิ่งเห็นหมอกที่หนาขึ้นจนแทบไม่เห็นอะไรเลย อุณหภูมิก็ลดลงทุกระดับเลยครับ

บางทีการได้มองเห็นสิ่งที่ไม่ได้คิดไว้ในใจ หรือไม่ได้คาดหวังเอาไว้ ก็อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้ และมันก็สวยไปอีกแบบจริงๆ บางครั้งพระเจ้าก็อยากให้เราได้อยู่ในพื้นที่ใหม่ๆบ้าง ได้เห็นสิ่งที่ไม่ได้คาดคิดบ้าง ได้เรียนรู้เรื่องราวที่ไม่ได้เตรียมตัวเอาไว้ เพื่อให้เรารู้ว่าโลกนี้มันกว้างใหญ่เกินกว่าที่เราจะเรียนรู้ภายในชีวิตเดียว เราเป็นเพียงแค่คนตัวเล็กๆเท่านั้น

ปัญหาในชีวิตบางอย่างของเราเมื่อเอาไปเทียบกับความยิ่งใหญ่ของพระเจ้าก็คงจะเล็กไปเลย อาจจะเป็นวิธีคิดที่จะทำให้เราไว้วางใจในพระเจ้าได้มากขึ้น เพราะเรื่องบางเรื่องก็ใหญ่ และยากเกินสิ่งที่เราจะควบคุมได้ คงเป็นที่มาของคำว่า “ไว้วางใจ” พระเจ้า

ในที่สุดก็ได้ขึ้นมาถึงจุดที่สูงที่สุดของยอดดอยหลวงเชียงดาว

และเราก็รออยู่บนนั้นกว่า 30 นาที ชื่นชมความกว้างใหญ่ และความเย็น แต่ท้ายที่สุดกลับมองไม่เห็นดวงอาทิตย์ตกดินตามที่คิดไว้ เนื่องมาจากหมอกที่หนาจัดบดบังแสงอาทิตย์จดหมด

ผมไม่ได้เสียดายที่เรามองไม่เห็นแสงอาทิตย์ หรือวิวสวยๆสูงยอดเขา ทั้งๆที่เราปีนขึ้นมา และต้องการจะเห็นมัน แต่เราขอบคุณพระเจ้าที่เรายังได้สัมผัสถึงความเย็นราว 10 องศา และได้เห็นหมอกที่หนาจัดพัดผ่านร่างกายเราไปอย่างช้าๆ เหมือนพระเจ้ากำลังโอบกอดเราด้วยความสดชื่นและบอกกับเราอีกว่า ไม่ต้องเสียดาย พรุ่งนี้ก็มีอีก 1 วัน และก็จะมีอีก 1 วันไปเรื่อยๆ แล้วแต่พระเจ้าจะให้โอกาสเรากี่เดือน กี่ปี ในการที่จะใช้ชีวิตดูแลความยิ่งใหญ่ของพระเจ้า ต้องมาอีกแน่ๆครับ

สำหรับทริปนี้ต้องขอขอบพระคุณพี่นา สุวรรณา เอี่ยมพิกุล ประธานเจ้าหน้าที่บริหาร บริษัท เบอร์แทรม (1958) จำกัด ที่เห็นคุณค่าของสิ่งทรงสร้างที่มาจากพระเจ้า ลงทุน ลงแรง ในการสร้างจิตสำนึกของการเป็นผู้พิทักษ์ให้เกิดขึ้น ทั้งการจัดนิทรรศการบอกเล่าเรื่องราวของดอยหลวงเชียงดาว รวมทั้งจัดทริปที่มีคุณค่าให้ผมได้ไปสัมผัส และชมความงดงามในครั้งนี้ ซึ่งถ้าไม่ได้ไปเห็นด้วยตาตัวเองก็จะไม่เชื่อเลยว่าสวยงามขนาดนี้

การมาขึ้นดอยหลวงเชียงดาวในครั้งนี้ ต้องขอบคุณทุกคนที่เกี่ยวข้อง ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ สื่อมวลชน เพื่อนร่วมเดินทาง ได้สอนและทำให้รู้ว่าเราในฐานะของมนุษย์ที่เป็นส่วนหนึ่งของการทรงสร้างจากพระเจ้า ก็ต้องดูแล อารักขา ทุกอย่าง เป็นอย่างดี เพื่อชีวิตที่เราอยู่ในโลกชั่วคราวนี้จะส่งต่อความสวยงามไปถึงคนรุ่นถัดไป

เปลี่ยนจาก “ผู้พิชิต” มาเป็น “ผู้พิทักษ์” ด้วยกันนะครับ

ขอบพระคุณทุกท่านที่อ่านมาถึงตอนท้ายสุดนี้ ถ้ามีเรื่องราวดีๆที่อยากให้ผมช่วยเขียน ช่วยเล่า ช่วยเดินทางไปทำเรื่องราว ก็ติดต่อมาได้ส่วนตัวเลยนะครับ Inbox มาที่ Page Christlike ได้เลยนะครับ

ขอพระเจ้าอวยพระพร

MR.PROMISE