ความรู้สึกผิดของผู้รอดชีวิต

เหตุการณ์โศกนาฎกรรมเรือล่มที่ประเทศเกาหลีเมื่อวันที่ 16 เมษายน 2557 ที่เรือโดยสารเซวอลซึ่งบรรทุกผู้โดยสาร 475 คน ส่วนใหญ่เป็นนักเรียนจากโรงเรียนมัธยมทันว็อน เมืองอันซัน (Ansan) ที่กำลังเดินทางจากเมืองอินช็อนไปทัศนศึกษาที่เกาะเชจู ประเทศเกาหลีใต้ เกิดอับปางลงอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตจำนวนมาก นำความรู้สึกเศร้าโศกเสียใจอย่างมากมายทั้งกับคนเกาหลี และ คนทั่วโลก ที่เฝ้าติดตามดูข่าว

และหลายคนคงได้ยินข่าวที่สะเทือนใจตามมาอีกข่าวหนึ่งเกี่ยวกับการฆ่าตัวตาย ของ รองผอ. โรงเรียนมัธยมทันวอน ผูกคอตายใกล้กับศูนย์ติดตามความคืบหน้าเหตุการณ์เรือล่ม

รอง ผอ. เป็น 1 ในผู้รอดชีวิต ซึ่งได้เขียนจดหมายลาตาย ถึงพ่อแม่ และผู้ปกครองของเด็กๆ ในโรงเรียนที่เสียชีวิต ด้วยความรู้สึกผิดกับกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตามข้อความในจดหมายที่เขียนดังนี้

“ถึงคุณพ่อ คุณแม่ โรงเรียน เด็ก ๆ และผู้ปกครองทุกท่าน ผมขอโทษ ผมลำบากใจเหลือเกินกับการมีชีวิตอยู่ ทั้งที่ยังมีอีกกว่า 200 ชีวิตที่ยังไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง ผมจะขอรับผิดทั้งหมดแต่เพียงผู้เดียว ผมขอให้เผากระดูกของผม และนำเถ้ากระดูกไปโปรยบริเวณที่เรือจม เพื่อให้ผมจะได้ไปทำหน้าที่ครูให้กับเด็ก ๆ ที่เสียชีวิตอีกครั้งในโลกหลังความตาย”

โดยก่อนหน้านี้แหล่งข่าวรายงานว่า ก่อนที่รองผอ. คัง มินกยู จะฆ่าตัวตาย เขาได้พูดซ้ำๆ ว่า “ทำไมฉันรอดอยู่คนเดียว” ซึ่งความรู้สึกที่เกิดขึ้นของรอง ผอ. คือ ความรู้สึกผิดของเขาที่มีต่อการตายของเด็ก ต่อผู้ปกครอง กับเหตุการณ์โศกนาฎกรรมที่เกิดขึ้น

—————————

ทุกวันนี้ “ความรู้สึกผิด” กลายเป็นเหมือนฆาตกรต่อเนื่องที่ทำร้ายผู้คนมากมาย มีทั้งคนตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง หรือบางคนที่ยังอยู่แต่ก็ปล่อยให้ความรู้สึกผิดบั่นทอนไปทั้งชีวิต ก็เหมือนตายทั้งเป็น

เราจำเป็นต้องเรียนรู้ที่จะรับการยกโทษจากพระเจ้า และนำพระคุณความรักนั้นมายกโทษให้ตัวเองได้ ให้ความรักและความจริงนำเสรีภาพแท้มาสู่จิตใจเพื่อจะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างมีสันติสุขได้

ที่มา : https://www.facebook.com/ThaiPsychiatricAssociation/posts/513366892100665:0
ภาพ : Eduardo Vázquez on Unsplash
ออกแบบภาพ : Zippy