จุดยืนที่พึงมี!

คนเรามีทั้งด้านบวกและลบในตัวเอง หากด้านลบใดเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องมี ก็ต้องมี หรือด้านบวกใดหากเป็นสิ่งเกินความจำเป็น ก็ต้องลดลง ตัวอย่างเช่น การให้ดูเหมือนจะเป็นสิ่งด้านบวก และการไม่ให้หรือการปฏิเสธดูจะเป็นสิ่งด้านลบ

แต่บางครั้งเราอาจต้องลดหรือหยุดการให้ลงบ้าง หากมันนำไปสู่ผลเสียหายที่ควรหลีกเลี่ยง เพราะอาจมีบางคนคิดเอาแต่ได้ ฉวยโอกาสเอาเปรียบคนที่ใจกว้าง เรียกร้องจะเอาโน่นเอานี่ตลอดเวลา ผลคือ ยิ่งให้ก็ยิ่งทำให้ผู้รับนั้นเสียคน เสียนิสัยอย่างไม่ควร

ดังนั้น หากเราเป็นผู้ให้ จงให้อย่างรู้จักแยกแยะ อย่ายอมให้ผู้ใดใช้เราเป็นกระเป๋าสตางค์ หรือเป็นแหล่งโลหิตให้เขา (หลอก) สูบออกจากชีวิตจนเราปางตาย

ความรักก็เช่นกัน เราต้องระวังไม่ให้ผู้ใดเอาความรักของเราไปย่ำยี หรือปฏิบัติต่อหัวใจของเราอย่างไร้ความปรานีจนเสียนิสัย เพราะหากปล่อยให้เขากระทำเช่นนั้นต่อเราโดยไม่มีมาตรการรักษาความปลอดภัย ผลสุดท้ายหัวใจเราก็ฟกช้ำและดูไร้ค่าในสายตาของผู้รับความรัก และถือว่าเราเป็นของตายของเขาไปแล้ว

เราจึงต้องระมัดระวังในการไว้วางใจผู้หนึ่งผู้ใด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการมอบทุกอย่างที่เรามี รวมทั้งชีวิต ความรัก และทรัพย์สินสิ่งของ ไว้ให้อยู่ในการดูแลของเขาด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจ เพราะความไร้เดียงสาของเราอาจทำให้อีกฝ่ายหนึ่งเอาเปรียบหลอกลวง โกง หรือทำลายความไว้วางใจของเราไปอย่างแสนเจ็บปวด ดังนั้น จงไว้วางใจ แต่อย่าไร้เดียงสาเกินไป

ในทำนองเดียวกัน เราต้องเปิดใจ เปิดหูรับฟังความคิดเห็น ความรู้สึก และความต้องการของผู้อื่นอยู่เสมอ แต่เราต้องมีจุดยืนว่า จะไม่ยอมเสียสิทธิในการพูดเพียงเพราะเราเต็มใจรับฟังเขา หรือมองเห็นว่าหากพูดไปไม่ก่อเกิดประโยชน์อะไรมาก เราก็เลยเลือกนิ่งเงียบ

อย่างไรก็ตาม เราต้องไม่ปล่อยให้เขาตีความว่า การนิ่งเงียบของเราก็คือการยอมรับทุกอย่างที่เขาพูด

ดังนั้น บางครั้งเพื่อไม่ให้เกิดการทึกทักเอาว่าการเงียบของเรา คือการเห็นด้วยกับอีกฝ่ายที่พูดหรือเขียน เราจึงต้องใช้สิทธิอันควรของเราในการพูดหรือเขียนอธิบายชี้แจงให้เขาเข้าใจข้อเท็จจริง โดยไม่พยายามปกป้องตัวเองอย่างเกินเหตุ

จึงสรุปได้ว่า สิ่งที่เราควรทำอย่างยิ่งก็คือ

จงให้.. แต่อย่าปล่อยให้ใครเอาเปรียบ
จงรัก.. แต่อย่าปล่อยให้ใครใช้ความรักนั้นไปในทางผิด
จงวางใจ.. แต่อย่าปล่อยให้ใครหลอกลวงเรา
จงฟัง.. แต่อย่าปล่อยให้ใครทึกทักว่าเราเห็นด้วยทุกอย่าง

เช่นกัน หวังว่าคุณจะพูดเมื่อถึงเวลาต้องพูด และไม่พูดทุกครั้งเมื่อถูกขอให้พูดหากไม่มีอะไรจะพูด โดยถือว่านี่คือจุดยืนของคุณ เห็นด้วยไหมครับ?

บทความ:  อ.ธงชัย ประดับชนานุรัตน์
ภาพ:  Photo by Jez Timms on Unsplash
ออกแบบ:  Zippy