โรงเรียนแห่งหนึ่งมีโครงการช่วยนักเรียนที่ขาดเรียนเพราะป่วยเข้าโรงพยาบาลให้สามารถเรียนตามเพื่อนได้ทัน
วันหนึ่งคุณครูในโครงการได้รับมอบหมายให้ไปสอนนักเรียนที่ป่วยคนหนึ่ง เมื่อไปถึงโรงพยาบาล คุณครูก็พบกับภาพที่น่าตกใจของนักเรียนที่ป่วยเพราะแผลไฟไหม้ร่างกายอย่างรุนแรง เด็กชายดวงตาหดหู่เศร้าสร้อย ครูผู้นี้พยายามทำหน้าที่อย่างดีที่สุด
“วันนี้ครูจะสอนวิชาภาษาอังกฤษให้เธอ”
เมื่อจบการสอน ครูรู้สึกผิดหวังกับการทำหน้าที่ ทุกอย่างไม่ได้ผลดีอย่างที่คาดหวังไว้
วันรุ่งขึ้นเธอไปโรงพยาบาลอีกครั้ง นางพยาบาลถามเธอว่า “เมื่อวานนี้คุณมาสอนหนังสือเด็กที่ป่วยใช่ไหม?”
คุณครูรู้สึกว่าต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ จึงเริ่มกล่าวขอโทษ
“ไม่ใช่คะ คุณไม่ได้ทำผิดอะไร” นางพยาบาลเอ่ย
“จริงๆ แล้วพวกเรากังวลกันมากกับอาการป่วยของเด็กคนนี้ แต่ตั้งแต่คุณมาสอน ทัศนคติของเขาก็เปลี่ยนไป เขาเริ่มตอบสนองต่อการรักษา มันเหมือนกับเขาตัดสินใจที่จะอยู่ต่อไป”
หลายสัปดาห์ต่อมา เด็กชายหายป่วยและได้เล่าว่า “ก่อนหน้านั้นผมรู้สึกสิ้นหวังและอยากจะยอมแพ้ไปแล้ว แต่เมื่อครูเข้ามาสอนผมที่โรงพยาบาล ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป คงไม่มีใครส่งครูมาสอนเด็กที่กำลังจะตายแน่ๆ ผมจะต้องหาย”
การที่มีใครสักคนยังหวังในตัวเรา นั่นช่วยจุดประกายให้เราใช้ชีวิตต่อไปด้วยความหวัง
ที่มา: Bits & Pieces, July 1991
ออกแบบภาพ: rainniedesign
บทสนทนา
ไม่มีความคิดเห็น